Mijn grootste verlies is ook mijn grootste geschenk

Dit is een persoonlijk verhaal over het keerpunt in mijn leven. Het gaat over het verlies van mijn dochtertje en de betekenis daarvan voor mijn leven.

Midden dertig en zwanger van onze tweeling kwam mijn wereld na de 24-wekenecho plots tot stilstand. Een van onze kindjes had een grote groeiachterstand en zou binnen drie weken in mijn buik overlijden, zo was de voorspelling. Een opname in het ziekenhuis volgde waarna lijdzaam het afwachten begon. Wachten op het overlijden van een van je ongeboren kindjes. Onwerkelijk. Wat moet je je daarbij voorstellen? Hoop en vrees wisselden elkaar af.

Na twee weken bleek uit bloedonderzoek dat ik het HELLP-syndroom had. Een ernstige zwangerschapsvergiftiging waar niets tegen te doen was – en nog steeds niet is – en levensbedreigend voor moeder en kind. Zwanger heb ik 28 weken net gered, destijds de wettelijke termijn voor het medisch behandelen van premature kindjes. Al die weken bleef ons kleinste kindje – een dochtertje in mijn buik in leven. Ook na de geboorte, een spoedsectio, gaf zij tot ieders verwondering niet op. Zij bleef ons hoop geven tijdens die hele moeilijke Neonatale Intensive Care-periode.

Na 44 dagen is ze in mijn armen overleden als gevolg van complicaties, op het moment dat haar tweelingbroertje grote sprongen vooruit maakte in het leven. Bijzonder was dat verpleegkundigen uit verschillende ziekenhuizen getuigden van haar kracht en haar een ‘oude ziel’ noemden. Later voelde dat alsof zij haar broertje kwam brengen, dat ze hier zelf eigenlijk niet hoefde te zijn. Als de zingeving van haar korte leven.

Al snel na haar overlijden stuurde zij ons tekenen.

Zo zullen we de donderslag – één klap, geen bliksem, geen regen – tijdens haar begrafenis nooit vergeten. Precies op het moment dat mijn man en ik door onze knieën gingen om haar kistje in het grafje te laten zakken. Voor mij een moment van grote – bijna euforische – ontlading. Het voelde als een teken dat ze veilig aan de andere kant was aangekomen. Ik was zo dankbaar dat anderen daarvan getuigen waren.

Dat voorjaar landden er ook steeds witte vlindertjes op de blote armen van mijn man. Mij tikte ze in en om huis vaak aan via lieveheersbeestjes. Later ontdekte ik pas dat dit universele tekens zijn van dierbaren die zijn overleden. Voor ons vormden ze hartverwarmende momenten van troost, indrukken die je nooit meer vergeet. Alsof ons dochtertje om ons heen was.

In de jaren die volgden worstelde ik met schuldgevoelens en werd ik opgeslokt door de zorg voor ons zoontje. Ons enige en kostbare kind. Ergens in mijn achterhoofd was er wel het besef van een aanwezigheid en energie die zoveel groter is dan het leven op aarde. Iets wat ik sinds mijn kindertijd af en aan voelde, maar het was vooral een periode van doorgaan, overleven en rouwen.

Na tien jaar ontstond er meer ruimte voor mijzelf. Op subtiele manieren bleef mijn dochter mij roepen om van mijn hoofd naar mijn hart af te dalen. Om me weer te verbinden met mijn intuïtie, met andere dimensies die we onbewust ook leven. Toen begon mijn zoektocht naar weer gaan voelen wie ik ten diepste ben en wat ons allemaal verbindt pas echt. Ik ontdekte met vreugde en verwondering dat mijn hart zich zo makkelijk kan afstemmen op de energie van anderen, om boodschappen te ontvangen die hun hart en ziel beroeren. Zelfs over de grenzen van dit leven heen.

Deze ontdekkingsreis heeft me zoveel geleerd en gebracht. De openbaring dat niets zonder reden gebeurt. Zelfs in mijn grootste verlies, mijn diepste verdriet of ergste pijn zit een boodschap van licht. Dat leidde mij weer naar de verbinding met mijn dochter, die zo gidsend is in mijn leven. Het grootste verlies in mijn leven is ook mijn grootste geschenk. Al die tijd was zij naar mij blijven uitreiken.

Had ik dit bewustzijn ooit gevonden als ik haar hier niet verloren had?

Het verlies van een kind en mijn bewustwordingsproces heeft me ook een heel nieuw werkend pad gebracht, waaronder het schrijven van troostgedichten op maat. Die schrijf ik afgestemd op de energie van een dierbare die is overleden of spoedig het leven los moet laten. Dat doe ik intuïtief en op afstand. Tijdens de afstemming ontvang ik woorden van troost en verbinding die een uniek gedicht vormen dat heel persoonlijk is.

---