Al kan ik je
niet langer wiegen
of in mijn armen sluiten,
ik weet dat je
mij gekozen hebt
om jou in dit leven
te mogen verwelkomen
Al voel ik je gemis
nog steeds indringend
in mijn hele hebben
en houden van jou,
ik ben enorm trots
dat jij mijn kind
wilde wezen
Al zal ik de reden
dat je eerder vertrok
dan ik nooit doorgronden,
ik blijf niet meer hangen
in onvervuld verlangen
naar meer toekomst
hier samen beleven
Al lijk ik op het oog
voor de buitenwacht
geen zichtbare ouder
meer te zijn van jou,
je leeft elke dag
in mijn hart voluit
met me mee
Al is het firmament
waar jouw ster
is opgehangen
onmenselijk groot,
ik voel zo helder
hoe jij daar de sterren
van de hemel speelt
Al verdwijnt je fonkeling
soms achter de wolken,
ik roep je aan
met je naam
die wij vol liefde
in onze ziel graveerden
en blijven uitspreken
Al leef je tastbaar
niet meer nabij
en ben je overal
en toch ook nergens,
je blijft ons geduldig
subtiele tekens sturen
van jouw aanwezigheid
Al ben je niet meer
in ons midden,
wij zijn zoveel
meer verbonden
dan we bij leven ooit
hadden kunnen begrijpen
of willen geloven
Dit gedicht heb ik intuïtief geschreven voor iedereen die een kind mist ter gelegenheid van Wereldlichtjesdag*. Het geeft een indruk van mijn dichtwerk.
Het mag gedeeld worden met vermelding van © Troostende Woorden – Sabine Vekemans
*Op de 2e zondag van december worden om 19.00 uur kaarsjes aangestoken om overleden kinderen te herdenken. Door de verschillende tijdzones ontstaat zo een golf van licht die op die dag de wereld rondgaat. Een jaarlijks ritueel om ons via het licht te verbinden met hun hart en ziel en hun naam te blijven noemen.