Wanneer de zucht van lucht
na de laatste ademteug
als een wee de geboorte
van de herinnering inleidt
Wanneer de wind uit
alle streken van het universum
die zucht weer samenvoegt
tot één stroom van weten
Wanneer het hart het hoofd
na alle aardse avonturen
weer in haar armen sluit
en teder te rusten legt
Wanneer de zon gloedvol
de sluier aan de einder raakt
om te ondergaan wat
aan gene zijde wacht
Wanneer het licht
het donker volledig omsluit
in haar doorschijnende gewaad
en weer zielsgelukkig maakt
Wanneer het hier klaar is
en het daar pas begint
blijft alles wat verloren is
in beminde aanwezigheid
Dit gedicht heb ik intuïtief geschreven, maar niet in afstemming op een dierbare ontvangen. Het geeft een indruk van mijn dichtwerk.
Het mag gedeeld worden met vermelding van © Troostende Woorden – Sabine Vekemans